Gate Duty op een Thaise openbare school

Het bizarre leven van een docent op een Thaise school

Thailand is een land dat bruist van spanning en opwinding: van olifantensafari’s en spirituele heiligdommen tot de (niet zo spirituele) go-go bars en feesteilanden; het land heeft iedereen wel iets te bieden. Niets in Thailand is echter zo avontuurlijk als het leven van een leraar op een openbare school. EFL-lesgeven op een Thaise openbare school biedt ‘farangs’ een directe, diepe onderdompeling in de complexe cultuur van het land, en zorgt er tegelijkertijd voor dat ze de ware betekenis van de term ‘sabai sabai’ ontdekken…

Hier is een kleine blik in mijn leven als leraar op Thailand’s openbare University Elementary School…

Inhoudsopgave

“Living and Working in Thailand”, hoogtepunten in mijn leven als leraar in Thailand (Video: PPJR Productions / The Bite-Sized Backpacker)

Rituelen, rituelen en nog eens rituelen

Mijn wekker gaat ’s ochtends vroeg af. Het is nog geen zes uur en ik ben al uit bed. Ik heb vandaag “gate duty”, wat betekent dat ik van 6:45 uur tot 7:45 uur bij de poort van onze school sta om elke man, vrouw, scholier, collega, hond en hagedis te begroeten die het schoolterrein op loopt… en ieder van hen die weer naar buiten loopt.

Voor degenen die niet bekend zijn met dit concept, “gate duty” is het ritueel waarbij een (buitenlandse) leraar wordt verplicht om zowel voor schooltijd als na schooltijd voor het schoolgebouw te staan, er goed uit te zien, te glimlachen, vriendelijk te zijn en ervoor te zorgen dat elke ouder met plezier doorgaat met het afdragen van zijn salaris aan de prachtige onderwijsinstelling waarvoor jij werkt. Op mijn school wordt deze poortdienst door ongeveer vijf leraren per dag uitgevoerd. De dienst wordt altijd zorgvuldig gepland, zodat er altijd een of twee “farang ajarns” (buitenlandse leraren) staan, en tenminste één van hen blank is. Vandaag ben ik dat.

Gate Duty op een Thaise school
Op de eerste dag van het schooljaar is iedereen aanwezig voor “gate duty” (Foto: Chrismel Jorolan Photography)

De zon is al op en met elke sawadee kra(p) stijgt de temperatuur op het schoolplein. Drie goedgeklede Thaise leraren in uniform vormen een rij naast me. Mijn Filipijnse collega die vandaag ook gate duty heeft, is er nog niet. Ik probeer voorzichtig de oude, piepende ventilator die ons allen koel moet houden zo te plaatsen dat we allemaal om de twee minuten een vleugje frisse lucht krijgen.

Hoewel ik nog een hele dag werk heb om naar uit te kijken, is mijn interne motor al oververhit. Vijf minuten voor het einde van onze poortdienst loopt mijn Filipijnse collega door de poort, voegt zich snel bij het reeds sudderende welkomstgezelschap, begroet de conrector wanneer zij zoals elke dag op hetzelfde moment de poort door loopt, en duikt dan de verkoelde lerarenkamer in om te gaan ontbijten. Well played, sir.

Na een snel ren-en-vlieg-ontbijt begint het tweede ritueel van de dag: de ochtendvlagceremonie. Alle leerlingen staan op het nu bloedhete schoolplein opgesteld, perfect uitgelijnd door hun homeroomdocenten (mentors), en gerangschikt op klas en studentnummer. Wij staan als co-homeroomdocenten naast onze respectievelijke homeroomklassen om ze (letterlijk) op één lijn te houden – en om te voorkomen dat ze in slaap vallen tijdens het langdurige ritueel.

Het ritueel begint met het zingen van het nationale volkslied, gevolgd door het lied van de school en het lied van de koning. Tijdens dat laatste nummer gebeurt er iets magisch: iedereen op de hele school – studenten, leraren en zelfs die ouders die haastig nog even hun kinderen komen afzetten – bevriezen plotseling waar ze staan, alsof een onvoorziene sneeuwstorm in één klap het hele gebouw stijf bevroren heeft. Het is een teken van respect: elke keer wanneer je het lied van de koning in Thailand hoort spelen – of het nu in de plaatselijke bioscoop is of rondom het grootstedelijke Victory Monument – stopt elke Thaise persoon met waarmee hij bezig is om zolang het liedje duurt paraat te staan voor de koning. (Handig als je iemand in Thailand kwijt wilt raken: speel gewoon het lied van de koning en ren weg! Houd als je dat doet er wel rekening mee dat je misschien wordt gearresteerd en berecht wegens het niet respecteren van de koning…)

De filmische presentatie van het volkslied van de voormalige koning wordt in de belangrijkste theaters van Thailand voorafgaand aan elke film vertoond; erg indrukwekkend (Video: Major Cineplex & the Tourism Authority of Thailand

Er volgt een toespraak en twee kinderen krijgen de eer om de Thaise vlag te mogen hijsen. Na de liedjes en toespraken worden de kinderen, die er al lang naar hunkeren er vandoor te gaan, verzocht om te gaan zitten voor een ochtendmeditatie-sessie begeleid door kalmerende muziek. Ondertussen zorgen wij, de leraren, ervoor dat er geen gedonder plaatsvindt, zoals een kind dat met zijn tenen in zijn eigen neus probeert te peuteren, of een ander dat stiekem Minecraft op zijn smartphone probeert te spelen.

De Morning Flag Ceremony op een Thaise schooll
De dagelijkse ochtendvlagceremonie (Foto: The Bite-Sized Backpacker)

Na de verplichte meditatiesessie schalt er opeens een popnummer door de gangen van de school, en is het tijd voor “morning exercise”. Daarbij wordt van de kinderen verwacht dat ze hun energie wegdansen zodat ze zich op hun lessen kunnen concentreren. Een van mijn brutalere kinderen maakt gekke bewegingen met haar armen. Haar klasgenoten giechelen erom.

Ten slotte beëindigt een van de meest gerespecteerde medewerkers van de school de ceremonie met een lange toespraak over het (slechte) gedrag van leerlingen. Vervolgens wordt, klas voor klas, elke zwetende groep kinderen ‘vrijgelaten’ en geacht ‘klaar te zijn om te leren’.

Geel voor de koning, lichtblauw voor de koningin

Ik heet mijn kinderen welkom in onze homeroom en maak me klaar om de dag te beginnen. Zoals altijd zijn de kinderen gekleed in hun kleurrijke uniformen, passend bij het embleem van de school. De manier waarop ze zich kleden wordt strikt gereguleerd door de Thaise overheid. Alles, van de lengte van hun haar tot de kleur van hun sokken en haarspelden, wordt bepaald door regels; er wordt niets aan het toeval overgelaten. Niemand mag hier opvallen: op Thaise openbare scholen is iedereen gelijk.

Afgezien van het te allen tijde dragen van professionele kleding dienen leraren zich te houden aan vergelijkbare regels. Als het om kleding gaat, betekent kleur alles in Thailand. Afhankelijk van welke dag of maand het is, wordt van leerkrachten verwacht dat ze kleding dragen die past bij de gebeurtenissen die in die periode plaatsvinden. Hier op mijn school – en ik kan me voorstellen dat het op elke andere school hetzelfde is – is de belangrijkste kleur geel.

Het grootste deel van december zijn we als docenten verplicht om voornamelijk gele shirts te dragen omdat de verjaardag van wijlen koning Bhumibol Adulyadej in deze maand valt. Zijn opvolger, koning Maha Vajiralongkorn, krijgt in juli dezelfde behandeling.

In augustus schakelen we over naar (licht)blauw voor de verjaardag van (voormalig) koningin Sirikit, in april dragen we paars voor de prinses, vrijdag betekent het dragen van “traditionele Thaise kleding”, nieuwjaar betekent het dragen van “Hawaii-shirts”, op sportdag draagt iedereen oranje shirts, en ga zo maar door… Je hebt een grote kledingkast nodig om leraar te zijn in Thailand en het is belangrijk om ervoor te zorgen dat je altijd de juiste outfit draagt, zodat je geen gezichtsverlies lijdt. Het was voor mij in ieder geval een ware zegen om erachter te komen dat ik op vrijdag mijn luchtige Noord-Thaise shirts als ’traditionele kleding’ mocht dragen!

De verjaardag van de Thaise koning
Op 5 december viert iedereen gekleed in het geel de verjaardag van voormalige koning Bhumibol Adulyadej (Foto: The Bite-Sized Backpacker)

Het gezicht van de school

Vandaag wordt er een ceremonie gehouden op onze school. Zoals gewoonlijk zijn we daar minder dan een halve dag van tevoren over geïnformeerd. De hele school bruist van energie en het is moeilijk om de leerlingen gedurende de lesuren op hun stoel te houden. Na de dag ingeleid te hebben met mijn homeroom-klas, begeef ik me naar mijn eerste klas van de dag, om Phonics te doceren. De ceremonie begint pas na de lunch, om 13.00 uur, en dat betekent dat de ochtendlessen doorgaan zoals gepland. Toch is er geen leerling te bekennen als ik de klas binnenkom…

In deze situaties worden wij geacht om in het klaslokaal te blijven en “ons werk te blijven doen, tenzij we andere instructies krijgen”, of er nou kinderen zijn of niet. Zoals gewenst wacht ik een tijdje in het lokaal. Opeens wordt er ergens met een luide piep een schakelaar omgegooid, en wordt het klaslokaal gevuld met oorverdovende muziek. Ik kijk uit het raam en zie de helft van mijn klas op het gras dansen, begeleid door een voor mij onbekende oudere Thaise lerares. Ik kijk verstomd toe hoe de dansroutine van de kleine kinderen onder haar toezicht in de natte droom van de chorograaf van Miley Cyrus verandert.

Stitch knuffel op school
Kinderen of geen kinderen, the show must go on! (Foto: The Bite-Sized Backpacker)

Plichtsgetrouw ga ik naar mijn tweede klas van de dag, Prathom 5. Gelukkig is daar wel iedereen aanwezig. Vandaag hebben we een moeilijke les voor de boeg: om de klas voor te bereiden op het examen van deze maand tackelen we vandaag een nieuw grammaticapunt. Ik haal mijn lesmateriaal te voorschijn en ga aan de slag. Halverwege de les begint er iemand met grof geweld op de deur te timmeren. Nog voordat ik open kan doen, stormt de adjunct-directrice binnen. Ze zet een keel om en brengt de klas tot zwijgen met haar geschreeuw. In de tirade die volgt wordt geen woord Engels gesproken; ze geeft enkel, op haar eigen charmante wijze, de kinderen enkele instructies en verdwijnt vervolgens weer in het niets. Een minuut later is mijn klas leeg en moet ik de betekenis van het woord ‘gracious’ maar aan mezelf uitleggen… sabai sabai!

Het duurt ongeveer een kwartier voordat er eindelijk nieuws van “de Goden” komt – die leraren die het langst op de school werken, gepromoveerd zijn en, ongeacht of ze weten wat ze ermee moeten doen, de sleutels van het kasteel hebben gekregen. Een van mijn Filipijnse collega’s klopt op de deur van het lokaal om de boodschap van de Almachtige over te brengen: “De ceremonie vindt nu plaats en we moeten op het schoolplein komen staan.” “Enig idee waarom?” vraag ik. Ze lacht: “Ik weet het niet. Ze hebben weer wat dingen veranderd, geloof ik.”

We verzamelen ons bij de andere farang-docenten op het schoolplein. Terwijl een Thaise vrouw op het schoolpodium in een microfoon staat te ratelen, rennen onze kinderen over het schoolplein, schijnbaar even vrij van hun studies. “Wat is de bedoeling nu?” vraagt een van mijn collega’s met twijfel in zijn stem. Maar niemand van ons heeft het antwoord.

Drie uur later eindigt de ceremonie waarvan niemand ons op de hoogte had gesteld dat deze überhaupt begonnen was. Er is een groot aantal foto’s gemaakt, veel ervan met ons – de “farang ajarns”. Ondertussen gaan onze telefoons constant over. In de LINE-groepen van onze homeroom-klassen, die worden gebruikt om de ouders van de kinderen te informeren over wat ze op school doen, worden alle foto’s van de dag gedeeld. Ondanks dat we ons best doen de juiste vragen aan de juiste mensen te stellen, blijven onze taak, de mysterieuze dansoefening en zelfs de betekenis van de ceremonie zelf een mysterie…

Na de ceremonie keren we terug het reguliere lesrooster. Omdat de middaglessen oorspronkelijk niet door zouden gaan wegens de ceremonie, heb ik me er niet op voorbereid. Ik improviseer wat nieuws en start de les die we eigenlijk morgen zouden hebben. Nogmaals; sabai sabai. Maak je er geen zorgen over… Dit is Thailand.

Thaise bureaucratie

Geen enkele dag gaat voorbij zonder een vergelijkbaar machtsvertoon van de Goden. Soms worden lessen afgelast wegens spontane danslessen; soms worden ze opgeschort omdat er iemand in de gang koude drankjes besluit uit te delen; soms worden ze geannuleerd omdat ze worden geannuleerd. Het leven als docent op een Thaise openbare school is vergelijkbaar met het rijden in een achtbaan, vol met verrassingen.

Een van mijn favoriete weken als docent kreeg al snel de bijnaam “Mind Mapping Week”. Het begon allemaal op een woensdagavond, terwijl mijn vriendin (slash collega) en ik thuis rustig een film aan het kijken waren in ons appartementje. Onze telefoons gingen tegelijkertijd over. Het was een bericht van onze baas: aanstaande dinsdag zou een belangrijke delegatie van vertegenwoordigers van de ASEAN-gemeenschap onze school komen bezoeken om de lesmethoden van het onderwijsinstituut te aanschouwen. In hun eigen scholen en landen gebruikten ze mindmapping als hulpmiddel in het onderwijs. Daarom had onze adjunct-directeur besloten de delegatie te laten zien hoe fantastisch ook wij ditzelfde concept binnen onze school gebruikten. Echter, om dat te bewijzen moesten die mindmaps wel eerst gemaakt worden…

De gebeurtenissen die de daaropvolgende dagen plaatsvonden, waren een hoogstandje van het Thaise openbare schoolbeleid: “fake it ‘till you make it”. Of, beter gezegd: “fake it ‘till it looks like you made it!”. Uur na uur vlogen de docenten als bliksemschichten door de school heen, om elke nieuwe klas die zij voor hun neus kregen te instrueren in de kunst van mindmapping. Engelse les? Maak een mindmap over je hobby’s… in het Engels! Gym? Maak een mindmap over de soorten sporten die je kent! Natuurwetenschappen? Maak een mindmap over het maken van mindmaps!

Toen ik mijn derde klas van de dag bezocht, stapte ik het lokaal binnen en zei tegen de leerlingen: “Goedemorgen kinderen, vandaag werken we niet verder aan onze schrijfopdrachten. In plaats daarvan gaan we…” Ik hoefde mijn zin niet af te maken. Met een luide, diepe zucht, deden de kinderen het voor me: “…mindmaps maken!”.

Project 'Things I can do well
“Things I can do well”, een mindmap gemaakt door een leerling uit Prathom 5 (Tekening: Mai)

Het mindmapping-circus eindigde met een gigantische stapel netjes gebundelde mindmaps die op het bureau van de adjunct-directeur werden achtergelaten, allemaal netjes aan elkaar gebonden per onderwerp, en per klas. Toen de delegatie van afgevaardigden eenmaal verscheen, deed iedereen zijn uiterste best het imago van de school hoog te houden. De lessen werden tot in de puntjes verzorgd; elke leraar haalde een zak met goocheltrucs en gadgets te voorschijn om aan te tonen hoe creatief hier les werd gegeven. Het was alsof de hele school was opgetild van de grond en naar een ander universum was getransporteerd.

Direct na het vertrek van de delegatie verdwenen de duizenden mindmaps in het niets… en dat gold ook voor de creatieve lesmethoden en goocheltrucs. Maar het belangrijkste was dat de bezoekers onder de indruk waren van onze school, en dat er veel foto’s waren gemaakt om aan de ouders te kunnen laten zien. Sabai sabai!

Project 'Things I can do badly'
“Things I do badly” (Tekening: Mai)

Goede leraren en slechte leraren

Niemand wil dat zijn of haar kind wordt opgeleid door een slechte leraar. Maar wat een slechte leraar is, staat ter discussie. De definitie van een goede leraar is op Thaise openbare scholen heel anders danop andere scholen. Een leraar die “lessen geeft die passen bij het niveau en de leeftijd van de leerlingen, op een manier die hen helpt zich te ontwikkelen tot bekwame en goed geïnformeerde individuen”, kan aan het einde van het jaar zijn ontslag krijgen, terwijl een leraar die de lestijd met name gebruikt om foto’s te maken, met zijn telefoon te spelen en die de kinderen door de klas laat rennen, een bonus krijgt omdat hij zo sympathiek is. Het draait er allemaal om wat voor wie belangrijk is, en wie wat ziet. Deze denkwijze is gebaseerd op het concept van de hiërarchische piramide.

De hiërarchische piramide

Op mijn school wordt het hoogste niveau van de hiërarchische piramide bezet door de Goden. Alles wat zij zeggen en doen, is er wet. Als de Goden stellen dat dansoefeningen belangrijker zijn dan voorbereidingen op tentamens, dan is dat gewoon zo: er worden geen vragen gesteld. De adjunct-directeur van de school is de belangrijkste pion in het spel: een verheerlijkte assistent van de Goden, niet in staat te glimlachen en de illusie hebbend de ware koningin van de Goden te zijn. Om er zeker van te zijn dat ze haar onwillige onderdanen naar haar pijpen kan laten dansen, deelt ze op dagelijkse basis links en rechts de meest bizarre bevelen uit.

Een van de meest verbijsterende beslissingen van de school-Goden had betrekking op een omvangrijk schoolproject. De Thaise regering had op prijzenswaardige wijze in elk van hun openbare scholen het Probleemgestuurd Onderwijs geïmplementeerd. Het PGO-systeem besloeg een dynamische klassikale benadering waarin werd aangenomen dat studenten “een diepere kennis verwerven door actief onderzoek te doen naar uitdagingen en problemen uit de echte wereld”. Voor ons betekende het dat we een jaar lang met onze homeroomklassen aan een veelzijdig project moesten werken.

Hoewel de Goden maandenlang van gedachten bleven veranderen over wat de inhoud van onze projecten zou moeten zijn, heb ik er erg van genoten mijn klas eindelijk eens op een doordachte manier te mogen onderwijzen. Ik was de enige docent die het PGO-systeem ook daadwerkelijk op universitair niveau had gebruikt en was erg blij om mijn studenten tijdens hun projecten te begeleiden.

Het was 21 weken lang hard werken, voor zowel de kinderen, mijzelf als de ouders: informatie verzamelen, presentaties voorbereiden, brochures en posters maken… en de ouders van mijn homeroom-klas hadden speciale op maat gemaakte kleding ontworpen die de kinderen op de dag van de presentatie zouden dragen. In week 22 gaf onze baas vervolgens terloops een nieuwe boodschap van de Goden door: alle projecten waren geannuleerd en mochten vergeten worden, “omdat, duh”.

Cyanide & Happiness (Gedachtenproces)
Het denkproces achter de meeste schoolbesluiten.* (*In overeenstemming met de Thaise overheidsregulering werd tijdens dit proces geen alcohol gedronken) (Strip: Cyanide & Happiness / Explosm)

De volgende schakel in de hiërarchische piramide is onze eigen baas, een vriendelijke westerse man die als bemiddelaar farang-leraren rekruteert voor Thaise scholen in de regio. De school waar ik werk is zijn grootste klant en zijn kantoor bevindt zich dan ook op het schoolterrein. Na jarenlange ervaring met het Thaise onderwijssysteem weet hij precies wanneer hij dingen moest loslaten en wanneer hij zijn mannetje moet staan. Door hem leerde ook ik de eigenaardigheden van de Goden met het mantra “sabai sabai” van me af te schudden.

Eén niveau lager staan de docenten zelf. Elke leraar op onze school heeft zijn of haar eigen doel: sommigen richten zich op het verschaffen van de best mogelijke opleiding voor de leerlingen, sommigen richten zich op het hoog houden van hun reputatie in de ogen van de baas en de Goden en sommigen proberen het onmogelijke te doen door beide doelen na te streven.

Als leraar binnen het Thaise openbare schoolsysteem heb ik geleerd om dingen gewoon te laten gebeuren, zonder te proberen tegen de genadeloze stroming van de Goden in te zwemmen. Eén ding laat ik echter nooit los: mijn toewijding om mijn leerlingen daadwerkelijk iets bij te brengen – een doelstelling die vreemd genoeg regelmatig werd belemmerd door de goden, meestal ten gunste van het maken van schattige foto’s en het behagen van de buitenwereld.

De liefde van een ouder

Mijn volhardende focus leidde uiteindelijk tot succes. Ik heb geleerd hoe ik de tegenstromingen kon omzeilen door de ziel te raken van de machtigste partij binnen de school. De mensen die zich tegen de Goden konden verzetten, en zouden winnen. Deze machtige wapens waren de ouders van de leerlingen. Als je het Thaise schoolsysteem terug brengt tot zijn kern, komt het allemaal op één ding neer: geld. En dat geld komt van de ouders van de leerlingen… Dus als je de harten van de ouders wint, dan win je de school.

Gelukkig was ik gezegend met de meest liefdevolle groep homeroom-ouders die je je maar kunt voorstellen. Onder de “leiding” van de enige moeder die Engels sprak, vormden de ouders een enthousiaste, liefdevolle gemeenschap binnen mijn homeroom. Ze waren gemakkelijk te bereiken en hun vriendelijke en behulpzame karakter was een verademing.

Mede dankzij hen heb ik vandaag een gesprek met de adjunct-directeur over de afgelaste PGO-projecten. Wij zijn de enige klas die onze projecten al had afgerond op het moment dat het project werd geannuleerd en hopelijk was niet alles voor niets geweest. Als onvermijdelijk bewijs draag ik de ruim gevulde projectdossiers van de leerlingen naar haar kantoor: ‘pronken’ was het hoofdvak op onze school, en deze keer kon ik die traditie van zelfverheerlijking tegen het systeem gebruiken. Ik klop op de deur en stap haar kantoor binnen om de mogelijkheid te bespreken om ons project voort te zetten. Mijn tweetalige collega helpt bij het vertalen van mijn vragen. De situatie ziet er niet goed uit: de conrector is in een slecht humeur. Ze heeft net ruzie gehad met een andere leraar en ziet er (zoals altijd) ongeduldig uit. “Sabai sabai,” denk ik bij mezelf.

Ik negeer elke snauwerige opmerking, elk gegrom en elk teken van ongeduld dat ze uitbraakt. Ik leg simpelweg uit wat de situatie rondom ons project is; alsof ik met Boeddha zelf praat. Ik overtuig haar om naar ons werk te kijken en tegen de tijd dat ik uitgepraat ben, besluit ze ons toe te staan ons werk tóch te presenteren aan de ouders van de kinderen, de andere leerkrachten en de andere klassen!

Thaise basisschoolleerlingen onderwijzen
Een student presenteert zijn tekening van Dubrovnik, Kroatië, als onderdeel van een project over reizen (Foto: The Bite-Sized Backpacker)

Ik loop terug naar mijn klas en ga zitten. Met een diepe zucht en een glimlach op mijn gezicht maak ik in de LINE-groep van onze homeroom bekend dat onze presentaties doorgaan! Terwijl ik het bericht typ, komt de adjunct-directeur binnengelopen. Ik kijk haar perplex aan: voor het eerst sinds ik hier werk, zie ik haar glimlachen. “Well done, Teacher”, zegt ze in gebroken Engels. Ik heb even moeite om mijn woorden te vinden; ik heb deze vrouw nou eenmaal nooit anders gekend als de [voeg ongepaste term in] van de Goden. “Dank je”, glimlach ik terug, “de kinderen en hun ouders zullen dit erg waarderen.”

Verlossing

Tijdens het laatste lesuur doceer ik mijn eigen homeroom. Ondanks alle perikelen van het Thaise onderwijssysteem mag één factor nooit genegeerd worden: de studenten zelf. Hun onderwijs, gezondheid en welzijn, staan centraal. Toen dit eenmaal mijn enige focus werd, in plaats van enkel te proberen niet te verdrinken in de getijden van de Goden, vond ik een manier om het schoolsysteem op de meest effectieve manier te benaderen: door voor de ouders te zorgen, kon ik voor hun kinderen zorgen.

Ik kijk de klas rond. De dag is bijna voorbij en omdat alle kinderen klaar zijn met hun werk, laat ik ze maar even spelen. Tong, een verlegen, ietwat mollige jongen, beoefent een nieuwe vorm van meditatie: hij rent door het klaslokaal, laat zich op de grond glijden en komt in een perfecte meditatieve houding met gesloten ogen tot stilstand. Tijger, de clown van de klas, danst voor het bord, verloren in zijn eigen wereld. De meiden zitten bij elkaar in de leeshoek, waar een van hen met veel plezier “leraresje” met de andere meisjes speelt. Sommige jongens spelen videogames op hun telefoon.

Ik kijk op de klok en zie dat we nog vijf minuten over hebben. Ik klap in mijn handen en beveel de kinderen terug te keren naar hun stoelen. Samen reciteren we een laatste keer de woordenlijst van deze week. Ik “wai” de studenten: “thank you, class”. In koor antwoorden de kinderen: “thank you, Teacher Pim”. Wetend dat dit het teken is om naar huis te mogen gaan, zetten de kinderen snel hun stoelen op hun tafels en rennen ze weg. Een van de kinderen rent op me af en geeft me een dikke knuffel. . “See you tomorrow, Teacher Pim. I miss you!”

Thaise basisschoolleerlingen
Uiteindelijk maken de kinderen alles de moeite waard (Foto: The Bite-Sized Backpacker)

Met een glimlach op mijn gezicht wis ik het bord. Ik ben er in geslaagd weer een dag vol met eigenaardigheden van het Thaise openbare schoolsysteem te overleven – een achtbaanrit die zelfs een nacht in Bangkok niet kan evenaren. Gelukkig is de dag nu voorbij. Of vergeet ik iets..? Een schrijnend gevoel kruipt op en nestelt zich in mijn gedachten. Ik werp een blik op de klok. Ja, natuurlijk – ik ben nog niet klaar… De afternoon gate duty staat nog op de planning! Maar geen zorgen… het is tenslotte maar 34 graden buiten.

Sabai sabai!

Kanttekeningen: een paar zaken over Thaise openbare scholen

Thailand herbergt een breed scala aan onderwijsbanen en biedt aspirant-leraren alle mogelijkheden van het doceren op basisscholen tot het doceren aan universiteiten of avondscholen. De meeste ESL-vacatures in Thailand worden echter aangeboden door openbare scholen. Dit komt gedeeltelijk doordat veel Thaise openbare scholen een tweetalig Engels programma (EP) hebben, zoals vastgesteld door het Royal Thai Ministry of Education. Het curriculum van EP-scholen vereist dat er verschillende vakken op Prathom-niveau (basisschool, leeftijd 7-12 jaar) in het Engels worden gegeven, waaronder Engels, wiskunde, natuurwetenschappen, lichamelijke opvoeding, muziek, huishoudkunde, begeleidingsadvies en scouts.

De aangeboden vakken kunnen per school verschillen, maar de basis is voor elke school hetzelfde. In Matthayom (middelbare school, 13-18 jaar) krijgen kinderen in alle vakken les in het Engels, met uitzondering van Thai en sociale wetenschappen. Naast het EP-programma hebben sommige scholen ook Intensive English Programs (IEP), die, hoe gek het ook mag klinken, slechts een paar lessen Engels aanbieden, in tegenstelling tot het intensievere (normale) English Program.

Hoe dan ook, de boodschap luidt: “buitenlandse leraren gezocht”!

Meer artikelen over Thailand