‘It Started with a Girl’: Buffy, Angel en The WB Television Netwerk

Wanneer een televisieserie financieel succesvol is, kan het erg lucratief zijn om op die serie voort te borduren. Succesvolle series krijgen daarom na afloop vaak een vervolgserie (zoals Cheers spin-off Frasier of Friends spin-off Joey) en sommige series krijgen tijdens hun eigen duur al een spin-off, zoals CSI: Crime Scene Investigation met als spin-offs CSI: Miami en CSI: NY en All in the Family spin-off The Jeffersons.

Om een minimaal financieel risico te lopen en de kijkers van de originele serie mee te nemen naar de nieuwe serie zorgen netwerken er vaak voor dat de nieuwe serie een gelijke wordt van het origineel. Toen in 2003 de populaire NBC serie Friends aan haar einde kwam, hanteerde de zender deze strategie om het ‘gat’ dat Friends achterliet te dichten. De serie werd één op één vervangen door Joey, een serie gebaseerd op Friends‘ meest geliefde personage Joey Tribbiani. De series hadden qua stijl, opbouw en personages veel overeenkomsten en werden deels door dezelfde crew gemaakt.

De door NBC gehanteerde strategie is terug te vinden in diverse andere spin-off series. Een opmerkelijk geval is echter de serie Angel, een spin-off van het Amerikaanse WB Television Network (The WB) science-fiction tienerdrama Buffy the Vampire Slayer (kortweg: Buffy) gebaseerd op het gelijknamige personage Angel (David Boreanaz). Inhoudelijk gezien positioneerde Angel zich binnen dezelfde realiteit als Buffy, ook wel de ‘Buffyverse‘ genoemd, maar de gehanteerde thema’s, stijl en toon van de serie waren significant anders dan in Buffy. De onderzoeksvraag in dit onderzoek is daarom als volgt:

Waarom nam The WB de beslissing de Buffy the Vampire Slayer spin-off Angel een andere invulling te geven dan haar moederserie, in plaats van voor een veiligere soortgelijke invulling van het programma te kiezen?

In dit onderzoek zullen de redenen voor deze keuze op zowel inhoudelijk als productioneel gebied onderzocht worden: hoe zag het televisielandschap er eind jaren negentig uit met betrekking tot sciencefiction dramaseries en waarom paste Angel daar in deze vorm volgens The WB het beste in? De gevolgen betreffende de besluitvorming rondom Buffy en Angel worden hierbij in acht genomen omdat deze van grote invloed bleken op The WB’s marktpositie. De onderzoeksvraag zal daarom aan de hand van de volgende subvragen beantwoord worden:

• Waarop baseerde The WB de keuze dat Angel in deze specifieke vorm het beste binnen het programma-aanbod in het televisielandschap van 1999 paste?
• Op welke manier onderscheidde Angel zich precies van Buffy?
• Welke gevolgen had de besluitvorming rondom Buffy en Angel voor The WB?

Hiermee wordt een analyse gemaakt van de specifieke keuzes van het Amerikaanse netwerk binnen het financieel risicovolle landschap van de tv-shows. Deze analyse kan inzicht verschaffen in de elementen welke een (van het origineel afwijkende) spin-off serie tot een succes kunnen maken en kan ondersteuning bieden in het maken van dergelijke keuzes. Ook geeft de analyse van Buffy en Angel inzicht in de overkoepelende beleidvoering rondom doelgroepsegmentatie eind jaren negentig.

Het onderzoek zal uitgevoerd worden via een sociaalhistorische comparatieve analyse zoals beschreven door Chris Vos. Vos beschrijft de manier waarop onderzoekers het beste audiovisuele uitingen kunnen analyseren binnen hun sociaal-culturele context. Van de vijf elementen van media-analyse die Vos benoemt, zullen er in deze analyse twee gebruikt worden: de productieanalyse en de productanalyse. Voor beide analysevormen zullen als basis de theorieën uit David Bordwell en Kristin Thompson’s Film Art en Film History gebruikt worden. De productieanalyse richt zich op het tot stand komen van Buffy en met name Angel binnen het programmastelsel. De productanalyse zal bestaan uit een inhoudelijke en filmische tekstanalyse van de series; stijl, thema’s en doelgroep komen hierbij aan bod. Voor de vergelijking van de genres van de series wordt gebruik gemaakt van Glen Creebers werk betreffende televisiedrama en science-fiction. De officiële informatiecatalogi van Buffy en Angel, alsmede de officiële Buffy en Angel tijdschriften, kunnen via eerstehands informatie van het productieteam helpen de oorsprong van de series te achterhalen en kunnen tevens inzicht geven in de verschillen tussen de series. Het werk van Daniels en Littleton beschrijft daarnaast de The WB en haar relatie met rivaal UPN. Wetenschappelijke essays en papers uit de ‘Buffy studies’ kunnen gebruikt worden als verdere theoretische basis voor de analyse van de tv-shows.

Wat betreft de inhoudelijke analyse zal dit onderzoek zich voornamelijk focussen op het personage Angel. Dit omdat Angel voor het eerst verscheen in de eerste aflevering van Buffy en na drie seizoenen de overstap maakte naar Angel. De veranderingen in de thematiek van zijn verhaallijnen, evenals de situaties die hij doorstaat in beide series weerspiegelen goed de verschillen tussen Buffy en Angel. Voor de filmische tekstanalyse wordt gekeken naar de stijl, montage, mise-en-scène en het genre de series. Deze kernelementen reflecteren de verschillen tussen de Buffy en Angel en hangen nauw samen met The WB’s productionele keuzes betreffend Angel.

1. It started with a girl: Het begin van Buffy en Angel
2. Vergelijking van Buffy en Angel
   2.1 Concept
   2.2 Overeenkomsten
   2.3 Verschillen in thematiek
   2.4 Filmische verschillen
3. Impact van Buffy en Angel op The WB
   Conclusie

It started with a girl: Het begin van Buffy en Angel

Op 11 januari 1995 begon The WB voor het eerst met uitzenden. Het netwerk, opgericht door Warner Bros. en Tribune Broadcasting, begon zich, na twee jaar de markt afgetast te hebben, te focussen op “Generation Y”, de generatie die zich kenmerkt als de ‘post-post-baby boom generatie’. Het netwerk richtte zich hierbij voornamelijk op vrouwen tussen de 12-34 jaar, ook wel ‘adolescents and adolescent-at-heart’. Vanaf 10 maart 1997 zond het netwerk daarom Joss Whedon’s Buffy the Vampire Slayer uit. De serie baseerde zich losjes op Whedon’s gelijknamige film uit 1992. In zijn eerste pitches voor Buffy beschreef hij de serie als ‘90210 meets The X-Files‘; een komisch tienerdrama met horrorelementen. In een poging zich meer als een familienetwerk te profileren – met de y-generatie als spil van de familie – gaf The WB Whedon de opdracht een eerste seizoen te maken.

Als snel bracht Buffy The WB het succes waarop het hoopte. De serie gaf het netwerk de impuls haar jeugdprogrammering aan te vullen met series als Dawson’s Creek (1998-2003), Charmed (1998-2006), Popular (1999-2001) en Roswell (1999-2002). The WB sprak met succes het gefragmenteerde tienerpubliek aan, en besloot daarom haar doelgroep uit te breiden met meer van haar kerndoelgroep afwijkende series zoals Angel en later Smallville (2001-2011). De productie van Angel werd al op 26 juli 1998 aangekondigd, terwijl David Boreanaz nog een vol seizoen zou meedraaien met Buffy. De verklaring voor het feit dat The WB en Whedon er voor kozen Angel een eigen serie te geven ligt in verschillende zaken.

Buffy bleek na haar eerste seizoen een groot succes, maar het was pas na de tweede helft van het tweede seizoen dat The WB zich realiseerde dat een spin-off van de serie mogelijk was. In de tweedelige aflevering Surprise / Innocence verloor Angel zijn ziel, die in de Buffyverse gelijk staat aan een geweten. Angel – nu zijn alter ego Angelus – maakte het ex-vriendin Buffy (Sarah Michelle Gellar) in de afleveringen die volgden duidelijk dat hij van plan was al haar vrienden in een doodskist naar huis te sturen, om vervolgens ook haar te vermoorden. Zijn brute moord op Jenny Calender (Robia LaMorte) bleek een keerpunt voor de serie. Het viel Whedon op hoe divers het acteerwerk van Boreanaz als Angel kon zijn:

“When he became evil Angel, he showed us things we had never seen before, and then when he became evil Angel possessed by the soul of a female schoolteacher (in ‘I Only Have Eyes For You’), he showed me things that I’d never seen before to the point where I said, ‘That guy can anchor a show.'”

Joss Whedon

Boreanaz begon zijn rol als Angel in de vorm van een terugkerend personage in het eerste seizoen van Buffy. Zijn populariteit zorgde ervoor dat hij in seizoen twee een vaste rol kreeg. Whedon geloofde dat Boreanaz’ personage net als Buffy in zekere zin een ‘superheld’ was, met genoeg verhaal om een eigen serie te kunnen dragen. In de nieuwe serie zouden de schrijvers Angel’s personage meer kunnen uitdiepen op basis van zijn moreel ambigue aard als Angel/Angelus.

Het moreel ambigue karakter van Angel werd door The WB als een verfrissend element gezien voor hun programmering. Nu zij de vrouwelijke tienermarkt veroverd leken te hebben wilde het netwerk zich gaan richten op de doelgroep mannen tussen de 18-34 jaar. Omdat de tienermarkt al grotendeels verzadigd leek, probeerde The WB zich van haar eigen series als Roswell en Dawson’s Creek te distantiëren met een meer volwassen serie, zoals ook directe concurrent United Paramount Network (UPN) dat deed met Star Trek: Voyager (1995-2001), The Sentinel (1996-1999) en Seven Days (1998-2001). Angel moest daarom een meer volwassen serie worden. Boreanaz’ vertolking van de gekwelde vampier-met-een-ziel was een hit bij de fans en leende zich daarom als beste voor de nieuwe serie die The WB hoopte te gaan uitzenden.

Vergelijking van Buffy en Angel

Concept

Buffy the Vampire Slayer draaide om een groep vrienden op een Amerikaanse high school in het fictieve stadje Sunnydale. De high school-sfeer in de serie werd deels geïnspireerd door Allan Moyle’s film Pump up the Volume (1990) en moest aansluiten op het relatief jonge publiek van The WB dat net als de personages in de serie in de adolescentiefase van het leven zat. Buffy combineerde actie, komedie en drama met fantasie-elementen en had een feministische ondertoon. Kenmerkend voor Buffy was het gebruik van bovennatuurlijke elementen als metafoor voor wat er in het dagelijks leven (van de personages) gebeurde. Een voorbeeld hiervan is de aflevering Hush, waarin de onderlinge communicatieproblemen van de personages worden gereflecteerd in de komst van een groep demonen die hen het spraakvermogen afneemt.

Ook spin-off Angel gedijt op een dergelijke metaforische kijk op het leven. Protagonist Angel debuteerde in 1997 in Buffy, maar verliet na het derde seizoen de serie; hij kreeg een eigen serie die zich afspeelde in Los Angeles. Angel was donkerder van toon en gericht op jongvolwassenen. De serie hanteerde een mindere strikte tweedeling tussen ‘goed’ en ‘kwaad’ dan Buffy. Angel-schrijver Jeffrey Bell laat Angel’s personages dit in Habeas Corpses verwoorden door te stellen dat zij voornamelijk opereren in ‘het grijze gebied tussen goed en kwaad’. Morele ambiguïteit speelt daarmee een belangrijke rol in Angel. Alvorens de verschillen tussen de series te bespreken zullen nu eerst kort de overeenkomsten tussen de series benoemd worden.

Overeenkomsten

“Los Angeles. You see it at night and it shines. Like a beacon. People are drawn to it. People and other things. They come for all sorts of reasons. My reason? No surprise there. It started with a girl.”

Angel

Buffy en Angel spelen zich beide af in de Buffyverse. Bovenstaande quote is de openingszin van Joss Whedon en David Greenwalt’s Angel. Zij erkennen hiermee dan ook direct de link tussen Buffy en Angel, maar maken vervolgens in de rest van de aflevering het publiek bekend met de unieke, onderscheidende wereld van de serie.

Ondanks de vele manieren waarop Angel zich van Buffy onderscheidt hebben zij toch diverse overeenkomsten. In de eerste plaats programmeerde The WB Angel na Buffy op de dinsdagavond. Hiermee hoopte het netwerk niet alleen een nieuwe, oudere doelgroep aan te spreken, maar het hoopte ook dat Buffy-kijkers zouden blijven zitten voor Angel. Deze programmering maakte het mogelijk crossover-afleveringen te maken waarin verhaallijnen uit de ene serie overgenomen of opgevolgd werden door de andere serie. Dit gebeurde echter niet vaak omdat het volgens Whedon ‘een logistieke hel’ was. De strategie leek te werken: Angel trok naast Buffy-fans ook meer mannelijke kijkers en families aan.

De intertekstuele relaties tussen Buffy en Angel beperkten zich niet alleen tot hun gedeelde ‘realiteit’, metaforische kijk op het leven en verhaallijnen, maar bevatte ook hun personages: hoofd- en bijpersonen bezochten regelmatig elkaars serie.

Wat Buffy in 1997 zo vernieuwend maakte, was haar hybride genre, waaronder comedy, horror, science-fiction, tienerdrama en musical geschikt werden. Angel nam dit voorbeeld over met een mix van eigen genres, waaronder film noir, melodrama, comedy, superheldenfictie, kantoordrama en martial arts. The WB stelde in de contracten van de cast van Angel een clausule op dat wanneer de serie niet goed zou lopen, de acteurs weer aan het werk mochten bij Buffy. Op deze genoemde overeenkomsten na verschilden de series significant van elkaar.

Verschillen in thematiek

Tijdens de zeven jaar dat Buffy werd uitgezonden, stonden met name de thema’s ‘opgroeien’, ‘familie’ en ‘vriendschap’ centraal. Samen konden Buffy en haar vrienden het kwaad – en hun adolescentie – overwinnen. Buffy deed daarbij haar best om haar leven als tiener te combineren met haar leven als ‘vampire Slayer’. Angel’s uitvoerend producent Greenwalt stelt dat de personages in Angel ouder zijn dan in Buffy. In Buffy werden de personages daarnaast geportretteerd als ‘normale’ mensen in buitengewone situaties, terwijl de personages in Angel voornamelijk buiten het normale staan: Angel is een vampier, Doyle is een half-demon, enzovoorts. Zij hebben hun jeugd achter zich gelaten, zijn op zoek naar verlossing voor hun daden uit het verleden en hopen daarbij betekenis te kunnen geven aan het leven. Anders dan in Buffy staat niet de overwinning van het kwaad centraal, maar het bijdragen aan de strijd daartegen – het kwaad huist in iedereen en is niet te overwinnen. Deze morele ambiguïteit reflecteert zich het sterkst in Angel’s duale identiteit als Angel/Angelus. Het is dan ook zijn personage dat in de overstap van Buffy naar Angel het verschil in thematiek tussen de series het sterkst reflecteert.

Angel is een meer dan tweehonderd jaar oude vampier, die anderhalve eeuw lang moordend door Europa zwierf. Dit deed hij tot het moment dat een Roemeense zigeunerstam hem vervloekte met een ziel, en dus een geweten. Zijn ziel onderscheidt Angel van andere vampiers en zorgde ervoor dat hij uiteindelijk Buffy zou helpen in haar strijd tegen het kwaad. In de loop van de serie kregen Buffy en Angel een relatie, maar nadat die gedoemd bleek te zijn, vertrok Angel naar Los Angeles. Daar werd hij met meer volwassen thema’s geconfronteerd. Angel kreeg te maken met de ‘demonen’ van de donkere stad, die onder andere de vorm aannamen van corrupte advocaten en seriemoordenaars. Angel’s problemen kwamen echter met name tot uiting in de eenzaamheid en de vervreemding van de grote stad. Whedon en serieproducent Shawn Ryan vergelijken Angel met een ‘alcoholist op het randje van de afgrond’: zijn innerlijke monster verlangt naar bloed en dat maakt hem teruggetrokken en mensenschuw. Zijn alter ego Angelus is ondanks zijn ziel altijd aanwezig.

Een van de grote centrale thema’s in Angel is daarmee het ‘zoeken naar verlossing’. Om boete te doen voor zijn gruweldaden probeert Angel de bewoners van Los Angeles te behoeden voor het kwaad. Het pad dat hij doorloopt is er een van verlies, opoffering en compromis. In aflevering één wordt meteen de toon van de serie gezet wanneer Angel’s eerste cliënte Tina (Tracy Middendorf) wordt vermoord. Het omgaan met de dood is zo ook een belangrijk probleem in Angel. Andere maatschappelijke problemen die aan bod komen zijn onder andere het straatleven in Los Angeles, jeugdbendes, politiegeweld, gokverslaving, kindermisbruik, vrouwenbesnijdenis en illegale orgaanhandel. Veel van deze thema’s werden te ‘duister’ gevonden voor Buffy. De thema’s zouden beter aansluiten op een meer volwassen publiek.

Ook Buffy protagonist Cordelia (Charisma Carpenter) maakte de overstap naar Angel. In Buffy was zij een oppervlakkige verwende tiener die bovenaan de sociale hiërarchie stond. Aan het einde van het derde seizoen bleek haar familiefortuin voornamelijk gebaseerd op de creatieve boekhouding van haar vader, waardoor ze aan het begin van Angel haar high school glamour moest inruilen voor het leven van een werkzoekende actrice. Ook Cordelia wordt geconfronteerd met nieuwe, volwassen problematiek: ze heeft geldzorgen, zoekt een appartement en helpt Angel met het opzetten van zijn privédetectivebureau Angel Investigations.

Cordelia en Angel worden in Angel beiden door hun nieuwe leefsituatie gedwongen een meer volwassen houding aan te nemen. Ook andere Buffy-alumni zoals bijpersonage Anne Steele (Julia Lee) krijgen in Angel te maken met meer volwassen problematiek: Anne ontwikkelt zich van ontspoorde tiener in Buffy tot vrijwilligster in een daklozentehuis in Angel.

De meer volwassen thematiek wordt ook door Whedon opgemerkt: ‘Buffy is really about growing up. Angel to me is more a real kind of Gothic melodrama in the very old-fashioned sense’. Whedon vergelijkt de volwassen stijl van Angel met de film noir cinema uit de jaren vijftig, en het werk van melodramaregisseur Douglas Sirk. Waar Buffy zich meer richt op humor, een rijk scala aan personages en een lichte, opgewekte stijl is Angel een serieuzer, duisterder drama met minder personages en een meer volwassen opzet.

Angel supervising producer David Fury stelt dat deze kleinere hoeveelheid personages er voor zorgt dat de vertelmethode van de serie ook verschilt van Buffy. Angel is qua verhaallijnen meer ’to the point’; de serie heeft minder dialoog en verhalen komen sneller op gang. Het begin van Angel-afleveringen bevat daarom vaak meer actie dan Buffy-afleveringen. ‘It’s a little bit more straightforward action show and a little bit more of a guys’ show,’ stelt Whedon. De keuze in het gebruik van dergelijke narratieve elementen toont een belangrijk verschil tussen de series. Angel probeert zich zo van Buffy te distantiëren.

Filmische verschillen

Buffy speelde zich af in het fictieve Sunnydale, een kustplaatsje ‘dicht bij Santa Barbara’ en ‘ongeveer twee uur rijden ten noorden van Los Angeles’. De serie speelde zich daar af rondom de school Sunnydale High en later lokale universiteit UC Sunnydale. Angel ontleende haar mise-en-scène daarentegen aan de culturele mythologie Los Angeles. De historie van de stad als decor voor film noir films reflecteert zich sterk in de serie. Uit de eerste aflevering blijkt dat Angel de middelbareschoolsfeer van Buffy is ontgroeid en in plaats daarvan de kijkers een donkerdere, stadse wereld presenteert.

Los Angeles lijkt in de serie net zo zeer een personage te zijn als Angel zelf. De snellere vertelmethode van Angel gaat gepaard met een eveneens snellere montage. Voorbeelden hiervan zijn de scèneovergangen in de eerste seizoenen: deze bestaan uit een reeks snel voorbijflitsende beelden van Los Angeles, de vertoonde (en nog te vertonen) scènes en soms zelfs outtakes. De stad staat in Angel symbool voor eenzaamheid; het is een hectische plek waar niemand echt thuishoort, ook Angel niet. ‘Indeed, all the series’ settings – hotels, motels, brothels, hospitals, casinos, warehouses, sewers, fairgrounds – unless they become a final resting place are locations of transition,’ stelt Jacobs. De vele fast motion-shots van de stad benadrukken het temporele, tijdloze karakter van zowel de stad als Angel zelf.

De meer volwassen thema’s die Angel behandelt, zijn dan ook beter op hun plaats in Los Angeles dan in Sunnydale. Los Angeles kampte een lange tijd met maatschappelijke problemen als rassenstrijd, geweld en sterke verschillen tussen rijk en arm. Deze problemen worden op metaforische – en soms heel directe – wijze gepresenteerd in het duistere Los Angeles van Angel. De stad staat in sterk contrast met het voorstedelijke, zomerse Sunnydale, dat bevolkt wordt door een voornamelijk blanke middenklasse. De centrale boodschap van beide series wordt zo ondersteund door een passende setting.

Los Angeles, de ‘City of Angels’, was in de jaren veertig en vijftig vaak het decor voor film noir films. Whedon en Greenwalt maken in Angel dan ook veel intertekstuele verwijzingen naar het genre en de werken die daar onder vallen – de aflevering Are You Now, or Have You Ever Been speelt zich bijvoorbeeld vrijwel geheel in het Los Angeles van 1952 af. Angel gebruikt daarnaast veel visuele en narratieve genreconventies uit de film noir traditie. Film noir verhalen focussen zich vaak op geharde detectives; eenlingen in strijd met zichzelf. Zo opent Angel in de serie een detectivebureau en worstelt hij met het kwaad dat in hem leeft. Het gebruik van voice-overs, silhouetten, schaduw en een stedelijke omgeving in Angel is ook ontleend aan de film noir. De titelmuziek van Darling Violetta en de score van Robert J. Kral dragen daarnaast bij aan de beoogde melancholische sfeer. De keuze Angel te stilleren naar film noir films uit de jaren 40-50 is gebaseerd op uit het feit dat dergelijke films vaak op jongvolwassen mannen waren gericht. Net als Tim Burton’s mannelijk georiënteerde Batman (1989) combineerde Angel film noir met het superheldengenre. Angel plaatst zich daarmee in een traditie van detectiveseries en ‘case-based’ krimidrama’s op televisie die op vergelijkbare wijze film noir elementen hanteren.

De personages in Buffy waren, ondanks hun vele nachtelijke activiteiten, ook overdag veel actief. Angel, als vampier zijnde, leeft echter voornamelijk ’s nachts. De film noir traditie en het karakter van Los Angeles – haar hoge gebouwen en bruisende nachtleven – sloten hier goed op aan. Dit maakt Angel niet alleen qua thematiek, maar ook qua vorm en stijl donkerder dan Buffy. Dankzij deze donkere stijl leent Angel zich volgens Greenwalt daarnaast meer voor surrealistische humor dan Buffy. De duisternis in Angel wordt gereflecteerd in zowel de narratie als de mise-en-scène van de serie.

De high school setting van Buffy in het zonnige, rustieke Sunnydale staat in sterk contrast met het snelle, vervreemdende en vooral duistere Los Angeles van Angel. Waar Angel als een gebroken superheld zijn stad probeert te behoeden voor het kwaad blijft Buffy het leven positief inzien met haar vrienden aan haar zijde. Met Angel presenteerde The WB het publiek een donkere, meer volwassen kijk op de wereld.

Impact van Buffy en Angel op The WB

De nieuwe insteek voor Angel bracht The WB opnieuw succes. Net als Buffy had Angel veel vaste kijkers en de serie bouwde al snel een grote fanbase op. Buffy, Dawson’s Creek en 7th Heaven (1996-2007) hadden van The WB een succes gemaakt op de tienermarkt. Daarmee stond The WB rond de millenniumwisseling recht tegenover haar rivaal UPN. In de beginjaren van het nieuwe millennium bleken de kijkcijfers van The WB’s voornaamste tienerdrama’s echter af te nemen en in respectievelijk 2001 en 2003 werden Buffy en Dawson’s Creek stopgezet. UPN kampte in 2001 met problemen en greep de kans Buffy over te nemen. Het netwerk zond de serie nog twee jaar lang met succes uit, en Buffy hielp UPN weer sterk te worden; dit ten koste van The WB. The WB verloor zo in 2001 niet alleen haar icoon Sarah Michelle Gellar, maar ook de show die het netwerk definieerde als dé zender voor de y-generatie. Daarom hield The WB Angel stevig vast: UPN had Whedon en Greenwalt beloofd dat het netwerk ook Angel zouden overnemen als The WB besloot de serie te stoppen. Dit zorgde er onder andere voor dat crossover-afleveringen tussen Buffy en Angel niet langer alleen ‘een logistieke hel’ waren, maar zelfs verboden werden.

Omdat de tienermarkt onstabiel bleek, besloot The WB haar programmering opnieuw aan te passen: het netwerk ging zich meer op drama richtten en minder op science-fiction. In 2004 hoopte Whedon een ‘early renewal’ te krijgen voor Angel’s zesde seizoen vanwege de hoge kijkcijfers van het afgelopen seizoen. The WB CEO Jordan Levin was niet in staat hier direct antwoord op geven en zette de serie daarom de volgende dag stop, een onverwachte beslissing die onsuccesvol aangevochten werd door de makers en fans van Angel. The WB focuste zich na het stoppen van Buffy en Angel op Smallville, een serie gemaakt in navolging van Angel, gericht op de mannelijke helft van de y-generatie met eenzelfde ‘jonge mannelijke superheld’ in de hoofdrol; de serie deed hierbij tevens denken aan de eerste seizoenen van Buffy. De concurrentie tussen The WB en UPN liep ondertussen zo hoog op dat beide netwerken in de problemen kwamen.

In het seizoen 2004-2005 werd The WB voor het eerst in jaren minder goed bekeken dan UPN en beide netwerken delfden het onderspit in de doelgroep 18-34 ten opzichte van Univision. Op 24 januari 2006 kondigden Warner Bros. Entertainment en de CBS Corporation aan dat zowel The WB als UPN zouden stoppen met uitzenden. The CW Television Network (The CW) zou de plaats van beide innemen.

Er is veel speculatie geweest onder televisiewetenschappers over welke rol de opkomst en ondergang van Buffy en Angel speelde in de historie van de twee netwerken. In januari 2006 schreven veel kranten over het gebeuren. Daarbij werd de overstap van Buffy van The WB naar UPN gezien als katalysator voor de strijd om de jeugdtelevisiemarkt waar beide netwerken uiteindelijk aan ten onder zouden gaan. De Los Angeles Times schreef hierover: “When the obituary is written of the WB network, the cause of death should probably read: complications resulting from Buffy the Vampire Slayer.”

Conclusie

Nadat het succes van Buffy en de daarop volgende tienerdrama’s The WB op de voorgrond had geplaatst bij hun nieuwe beoogde doelgroep vrouwen van 12-34 jaar, besloot het netwerk uit te gaan breiden. Angel was een van de series die hieruit voortkwam; een serie die een nieuwe doelgroep moest aantrekken, namelijk jongvolwassenen mannen tussen de 18-34 jaar.

Angel’s mise-en-scène was daarom donkerder in toon en stak visueel sterk af tegen haar moederserie. Buffy speelde zich af rondom een high school (en later de lokale universiteit) en was gesitueerd in een rustiek kustplaatsje. Angel daarentegen speelde zich af in de donkere steegjes en hotels van Los Angeles, en met vampier Angel als hoofdrolspeler speelden de meeste scènes zich ’s nachts af. Buffy had een hybride genre en combineerde tienerdrama met horror, comedy en een reeks andere genres. Angel was daarentegen meer genrespecifiek en ontleende hoofdzakelijk elementen aan de film noir en het superheldengenre. Deze combinatie van genres sloot beter aan op de doelgroep 18-34 jarige mannen. Zowel qua beeld als geluid had Angel een donkerdere toon.

Angel’s stijl leende zich daarnaast voor een meer volwassen thematiek. De personages in Buffy worstelden met hun adolescentie: thema’s als ‘opgroeien’, ‘familie’ en ‘vriendschap’ stonden daarbij centraal en de behandelde maatschappelijke problematiek ging hiermee gepaard. In Angel stond echter meer volwassenen problematiek centraal: de zoektocht naar verlossing, eenzaamheid, de dood, enzovoorts. Met Los Angeles als setting leende de serie zich voor het verbeelden de stadse problematiek welke in Buffy niet aan bod kwam. De allerlaatste scènes van zowel Buffy als Angel schetsten opnieuw duidelijk de thema’s van beide series en hoe zij van elkaar verschilden: aan het einde van de laatste Buffy aflevering Chosen kunnen Buffy en haar vrienden, ondanks de gevallen slachtoffers, met hernieuwde moed een zonnige toekomst tegemoet gaan. In Angel’s slotstuk Not Fade Away staat Angel aan het begin van een nagenoeg niet te winnen oorlog tegen het kwaad. Als zijn zoektocht naar verlossing hem één ding heeft geleerd, dan is het dat hij moet blijven vechten voor waarvoor hij staat, ook al lijkt winst onmogelijk. Over het geheel gezien is Angel daarmee een meer volwassen serie dan Buffy, waarmee The WB een nieuw publiek kon bereiken.

The WB – en concurrent UPN – hebben Buffy en Angel strategisch ingezet om de tienermarkt in de Verenigde Staten te veroveren. Veel televisiewetenschappers wezen echter nadat beide netwerken stopten met uitzenden in 2006 Buffy aan als één van de oorzaken daarvan. Zo lang het duurde brachten zowel Buffy als Angel The WB echter groot succes bij “Generation Y”. Om diverse redenen wist het netwerk diens doelgroep echter niet vast te houden.

Grade: 9/10.

Literatuurlijst

Bekijk literatuurlijstSluit literatuurlijst

Audiovisuele Bronnen

Bekijk bronnenlijstSluit bronnenlijst

More articles on Movies

• 
  Saving the world time and again: Een tweeledige contextualisering van de hedendaagse superheldenfilm
• 
  Angel vs. Angelus: De representatie van Angel’s morele ambiguïteit in flashbacks
• 
  De X in Hollywood: De mainstream representatie van de porno-industrie
• 
  Een Spiegel van Nederland
• 
  ‘It Started with a Girl’: Buffy, Angel en The WB Television Netwerk
• 
  Indiana Jones, 27 jaar later… Een onderzoek naar de ‘distant sequel’